No cześć. Jestem. Żyję. Nie zapomniałem ani o Was, ani o tym blogu. Po prostu – owszem, brzmi to banalnie, ale nie jest przez to mniej prawdziwe – czasu ciągle brakowało.
Z tym czasem to jest w ogóle rzecz zabawna – kiedy miałem jedno dziecko, wydawało mi się, że nie mam czasu na nic, że praca na etacie i opieka nad malcem pożarły mi do reszty wolność i swobodę, pozostawiając kilka marnych chwil w ciągu dnia, rzekomo do mojej dyspozycji. Teraz mam dwójkę i widzę jak na dłoni, że z jednym berbeciem tego cennego zasobu posiadałem wcale nie tak znowu mało, i że przewalałem go na sposoby napawające mnie obecnie wstrętem i przerażeniem. Coś jak w tym dowcipie o Żydzie i kozie. Sęk w tym, że kozę można sprzedać, a handel pociechami nie dość, że jest w Polsce zdaje się nielegalny, to jeszcze budzi we mnie pewne wątpliwości natury etycznej. Jest więc, jak jest – żyję, pracuję, pomagam mojej lepszej, mądrzejszej i znacznie bardziej seksownej połówce ogarnąć dwójkę potomstwa i niezdarnie próbuję jakoś pogodzić ze sobą wszystko inne. Łatwo nie jest, bo i żona domaga się od czasu do czasu atencji, i jakąś namiastkę życia towarzyskiego bardzo człowiek chciałby mieć, poza tym książki same się nie napiszą. A Netflix, jak na złość, kusi i wdzięczy się bezustannie nowymi tytułami, bezwstydnik jeden. Powtórzę: nie jest łatwo. Ale też nikt, zapraszając nas na ten świat, nie gwarantował, że będzie non stop łatwo, wesoło i komfortowo. Poza tym, jak pomyślę, jakie problemy mają inni ludzie, zaraz mnie coś prostuje i każe mi inaczej na wszystko patrzeć.
Pół roku milczałem. Szmat czasu, wiem. Patrzę wstecz i myślę sobie, jak wiele przez ten czas się zmieniło, jak wiele udało się – mimo całego tego jojczenia zawartego w poprzednim akapicie – zrobić. Moi dwaj synowie rosną, rozwijają się, uczą nowych rzeczy i dbają o to, żeby ich rodzice nie narzekali zbytnio na nudę ani brak zajęć. Moja cudowna żona, mimo mniejszych i większych plaskaczy serwowanych jej przez życie, zachowuje poczytalność, pogodę ducha i wciąż ma siły śmiać się z moich żartów. Praca póki co nie ograbia mnie ze snu, nie generuje wrzodów na żołądku, a i do garnka jest dzięki niej co włożyć, więcej: jest czym zawartość tego garnka zagrzać. W gruncie rzeczy nie ma więc na co narzekać, trzeba się cieszyć, że poważniejsze plagi raczą trzymać się – odpukać w niemalowane! – z dala.
Na czym w takim razie zeszło mi tych ostatnich sześć miesięcy poza zmienianiem pieluch, wspólnymi spacerami i kompulsywnym przypominaniem, że krówka robi „muu”, a piesek „hau hau”? Przede wszystkim na pisaniu. Od stycznia popełniłem dwa opowiadania i pi razy oko połowę powieści, nad którą obecnie pracuję. Teksty te niezbyt szybko ujrzą światło dzienne, za to jeśli wszystko dobrze pójdzie, jesienią swoją premierę będzie miała moja nowa książka pt. Diabły z Saints. Ja już widziałem okładkę i prezentuje się wyśmienicie, odpowiadający za grafikę Leszek Woźniak spisał się na medal. Prace redakcyjne powinny ruszyć na dniach, więc trzymajcie kciuki! Jak tylko będę miał konkretniejsze informacje, nie omieszkam się nimi podzielić.
Co poza tym? Trochę czytałem. Odświeżyłem na przykład klasykę, do której nie sięgałem podaj z piętnaście lat – czyli Władcę Pierścieni Tolkiena w oryginale. I naszły mnie przy tej okazji dwie konstatacje. Pierwsza: że ta proza wciąż żre i wciąga, że czyta się to znakomicie i sprawia taką samą – jeśli nie większą – frajdę facetowi, łudzę się, w jakimś stopniu dojrzałemu, jak nastolatkowi. I konstatacja druga, dotycząca ekranizacji: o ile w Grze o Tron (mowa tu o pierwszych sezonach, które treściowo szły jeszcze rączka w rączkę z książkowym oryginałem) niemal wszystkie wtopy wynikały z odejścia scenarzystów od tekstu Martina, o tyle LOTR Jacksona robi rzecz odwrotną, to znaczy przeważnie nadrabia i maskuje nieliczne braki pierwowzoru.
Z innych lektur wspomnę o dwóch ostatnich, bo je najlepiej pamiętam i są to też świeżynki, które dopiero co objawiły się na rynku. Po pierwsze: Kult Łukasza Orbitowskiego, kolejna jego książka po Szczęśliwej ziemi i Innej duszy, którą uważam za zwyczajnie doskonałą (choć tym razem nie tyle ze względu na fabułę, co na urodę języka i przecudowną gawędę). Z kolei Księga zepsucia Marcina Podlewskiego mnie ciut zawiodła. Nie dlatego, że jest to powieść zła, bynajmniej, jest dobra, momentami nawet bardzo dobra. Sęk w tym, że ja wciąż pamiętam Podlewskiego z Happy Endu, powieści którą pochłaniałem z wypiekami na twarzy i chwytając się co rusz za głowę, że nieznany facet może tak pisać. Chyba jakaś część mnie wciąż się łudzi, że Podlewski popełni coś podobnego, tylko jeszcze bardziej odlotowego, jakąś bezkompromisową książkę, że będzie pisał bez oglądania się na ramy, schematy, standardy konwencji, na to co się sprzeda i spodoba średniemu czytelnikowi fantastyki. Cóż, najwyraźniej będę musiał jeszcze trochę poczekać. Ale po kolejne tomy Księgi zespucia, żeby nie było, sięgnę.
Były oprócz książek jeszcze inne rzeczy. Chociażby komiksy, jak totalnie odjazdowy Gnat Jeffa Smitha (tym cudowniejszy, że czytany do spółki z moim starszym synem) albo równie genialna – choć w inny sposób i na pewno nie nadająca się na lekturę dla sześciolatka – seria Locke & Key Joego Hilla. Udało mi się trochę rzeczy pooglądać, przede wszystkim seriali, jak ostatni sezon Gry o Tron (zaskakująco w porządku, biorąc pod uwagę morze ekskrementów, które fani wylewali pod adresem twórców w mediach społecznościowych), netflixowskie Nightfliers (niskobudżetowe, ale fajnie budujące klimat) czy aktorsko wyborne Orange is the New Black (choć tu jestem dopiero na trzecim sezonie, więc nie szarżuję z opiniami odnośnie całokształtu). Nierówno, ale w ogólnym rozrachunku zdecydowanie na plus prezentowała się też antologia Love, Death + Robots, przede wszystkim graficznie zróżnicowana i nieraz oszałamiająca, za to po fajowym Bandersnatchu troszkę niestety rozczarował mnie przeciętniuchny piąty sezon Black Mirror – pisząc te słowa musiałem dłuższą chwilę się zastanowić, żeby przypomnieć sobie treść odcinków obejrzanych przecież mniej niż miesiąc temu.
No i na koniec, żeby nie było że tylko siedzę zamknięty w czterech ścianach i klepię w klawisze albo chłonę popkulturę – w maju miałem niesłychaną przyjemność poprowadzić w Bibliotece Wojewódzkiej w Opolu spotkania autorskie z Robertem M. Wegnerem i Martą Kisiel. Poza tym już za kilka dni pojawię się z kilkoma prelekcjami na Wrocławskich Dniach Fantastyki, na które już teraz serdecznie wszystkich zapraszam – a z dokładniejszymi informacjami jeszcze się przypomnę.
Na dziś to wszystko. Mam nadzieję, że obecne okrutne upały nie dają się Wam za bardzo we znaki i życzę miłych wakacji.
Do rychłego przeczytania – łudzę się, że nastąpi to szybciej niż za kolejne pół roku!
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie...
